Een songfestival is een liedjeswedstrijd waarbij in de meeste gevallen de beste vocalist de winnaar wordt. Het Eurovisiesongfestival daarentegen vormt hierop een uitzondering. Althans die mening is mijn baasje toegedaan. Zijn uitgesproken, veelal negatieve mening, op dit in zijn ogen bombastische en geldverslindend festival laat niets te raden over. Niet dat hij er nu zoveel verstand van heeft, maar hij weet wel veel nutteloze feitjes en hij kijkt altijd.

Ieder jaar is het dan weer raak als hij samen met het vrouwtje naar dit spektakel kijkt en hij weer ongezouten zijn gal spuugt over de aanstellerige aandachttrekkende presentatrices die overdreven hun best doen om leuk te zijn. De meeste deelnemers worden afgekraakt omdat zij niet kunnen zingen of hoe zij eruit zien. De overdreven acts die nagenoeg bij iedere deelnemer worden opgevoerd spannen hierbij de kroon omdat deze in zijn ogen geen enkele toegevoegde waarde hebben.

IJverig kwalificeert hij op basis van door hem gegeven punten het aantal deelnemers op basis van zangkwaliteit, waarbij hij met enige regelmaat roept dat deze of gene nooit in de finale had mogen komen. Uiteindelijk komt er dan een top tien, die in zijn geval meestal niet overeenkomt met de daadwerkelijke uitslag. Steevast volgt er dan weer gemopper dat het helemaal niet om de zang gaat, maar een politiek geëngageerde poppenkast waarbij de Oost-Europese landen elkaar de bal toespelen en buurlanden elkaar over en weer dezelfde punten geven.

Geen eerlijke competitie dus, maar wat kun je doen tegen een vrouw met een baard uit Oostenrijk of een kakelende kip uit Israël en sinds wanneer ligt Australië in Europa. Heerlijke satire voor de buis onder het genot van een wijntje. Als dan in zijn ogen de onterechte winnaar naar voren komt, volgt altijd het onvermijdelijke gezegde dat hij volgend jaar niet meer kijkt om tegen die tijd toch weer deze schijnvertoning te volgen.

‘De hele wereld is een schouwtoneel en alle mensen zijn maar acteurs’