Onderwijzen is het overbrengen van kennis en vaardigheden met vooraf gestelde doelen. Daarbij houdt men rekening met een beginsituatie, volgt men een onderwijsstrategie en worden de resultaten getoetst en geëvalueerd. Onderwijs wordt binnen een door de overheid bepaalde structuur gegeven door personen die daarvoor zijn opgeleid.

Als je het zo beschrijft, dan denk je toch dat het in Nederland allemaal prima is geregeld en dat er toch niets mis kan gaan, maar het tegendeel is helaas waar. Althans dat kwam deze week in de media naar voren. Veertig procent van de kinderen in de bovenbouw van de basisschool schijnen bijles nodig te hebben op het gebied van rekenen en taal. Kan het zijn dat de kinderen tegenwoordig dommer zijn dan de kinderen van pakweg veertig jaar geleden?  Is het misschien mogelijk dat het niveau van de leerkrachten sterk is achteruit gegaan? Of hebben de ouders geen tijd en zin meer om hun kinderen mede te onderwijzen?

Op de middelbare school is het al niet veel beter. Duitse en Franse woorden worden er blijkbaar bij de kinderen ingestampt, maar zichzelf verstaanbaar maken in één of beide talen kunnen zij niet. Waarom zouden zij trouwens ook, nu ze op hun mobiele telefoon een vertaler hebben die moeiteloos alle woorden in iedere willekeurige taal kan omzetten.

Nu kunnen onderwijsinstellingen wel roepen dat er meer geld bij moet en dat er nog meer leerkrachten moeten komen, maar misschien kan dit probleem deels worden opgelost door meer scholen te laten fuseren. Een hoger salaris is bevorderlijk voor de toestroom van nieuwe leerkrachten, maar of daarmee het niveau van een leraar er beter op wordt?!

‘De beste manier om iets te leren is er les in te geven’