Onze laatste held heeft er de brui aan gegeven. Arjan heeft zijn besluit genomen. Nooit zullen wij hem nog kunnen bewonderen op de voetbalvelden. Ja, misschien nog ergens op de tribune bij de een of andere voetbalwedstrijd. Maar wij zullen hem niet meer zien flitsen. Dreigend aan de rechterkant van het veld, waar hij menigmaal zijn tegenstanders helemaal dol draaide om vervolgens naar binnentrekkend verwoestend uit te halen en de doelman aan de grond genageld te laten staan.

Met het vertrek van Arjan verdwijnt de laatste van enkele generaties Nederlandse voetballers die in staat waren om in hun eentje een wedstrijd te kunnen beslissen. Wilkes, Lenstra, Cruijff, Gullit, Van Basten, Van de Vaart, Sneijder en van Persie. Bijzondere spelers die net ietsje meer hadden en waar toeschouwers graag voor naar het stadion kwamen.

Zijn er tegenwoordig dan geen helden op de Nederlandse velden te vinden? Jawel, maar die spelen bij de vrouwen en die heten Groenen, Van den Donk, Van de Gracht en nog een stuk of acht anderen die menig tegenstander doen vrezen. Misschien niet supergetalenteerd en geen surplus aan techniek, maar dat wordt ruim gecompenseerd door een enorme dosis vechtlust en passie. Aan het hoofd staat een coach die deze leeuwinnen de vrijheid geeft om iedere vijand met de borst vooruit te gaan bestrijden. Niet één held die de wedstrijd beslist, maar één team die als eenheid nauwelijks is te verslaan.

‘De kracht van een leeuwin ligt in de vrees voor haar’