Joep’s beslommeringen: Ziekenhuizen

Ik heb altijd gedacht dat ziekenhuizen er voor zijn om mensen beter te maken. Deze week bleek echter dat dit niet altijd het geval is. Er komen met enige regelmaat mensen te overlijden in ziekenhuizen door fouten van artsen of verplegend personeel. Ik hoop maar dat het hier inderdaad om fouten gaat, want voor hetzelfde geld lopen er in ziekenhuis mensen rond die de goddelijke voorzienigheid af en toe een handje helpen.

Het is natuurlijk triest om te weten dat artsen fouten kunnen maken. Dat je daardoor, ondanks al je ellende, met knikkende knieën je overgeeft aan wat soms misschien je laatste strohalm is. Maar artsen zijn ook maar mensen. Kunnen fouten die door artsen worden gemaakt wel aan hun worden toegeschreven? Ligt het in de meeste gevallen niet aan het systeem waarin artsen en verplegend personeel in een strak keurslijf worden gedrukt?

De overheid is er schuldig aan dat zij de zorgsector hebben verkwanseld aan de verzekeringsmaatschappijen die uit winstbejag deze sector tot op het bot uitkleden. Maatschappen in ziekenhuizen zijn er schuldig aan dat zij star vasthouden aan een systeem van veel uren maken met zo weinig mogelijk artsen. Ook hier ligt de focus meer bij zoveel mogelijk geld verdienen dan bij de zorg voor de mens. Veel van deze uren worden vooral ingevuld door aankomend artsen of artsen in opleiding die niet durven te ageren tegen het systeem, bang dat zij geen arbeidsovereenkomst meer krijgen of niet in opleiding te kunnen. En dit alles, terwijl zij op hun tandvlees lopen, met het besef dat het systeem niet deugt.

Als studenten hun studie geneeskunde op de universiteit hebben afgerond, besluiten zij deze met het afleggen van de eed van Hippocrates. Hierbij verplichten zij zich naar eer en geweten en beste kunnen te handelen om patiënten de best mogelijke zorg te geven. Zodra zij in het werkveld belanden, wordt deze eed op alle mogelijke manieren verkracht en blijft er van al die goed bedoelde intenties en verplichtingen weinig over omdat, zoals veel oudere artsen zeggen, ‘het systeem nu eenmaal zo is’. Hoe kun je nog goede zorg garanderen als je soms meer dan twaalf uur lang in een hectische omgeving hebt gewerkt waarbij één arts soms meerdere afdelingen moet runnen. Dit alles gaat ten kosten van de patiënt, die daar overigens een vette verzekeringspremie voor moet betalen.

‘Artsen hebben het geluk dat de zon hun successen verlicht en de aarde hun fouten toedekt’