Joep’s beslommeringen: Helden

Helden waren het, mannen van stavast. Stoere kerels die in het belang van het Nederlandse volk woeste zeeën bevoeren en wilde stammen wisten te overwinnen.

Dat het niet altijd van een leien dakje ging, spreekt voor zich. Scheurbuik, muiterij en oog in oog met menseneters of koppensnellers. Dat er hier en daar eens stevig gehakt moest worden was niet alleen noodzakelijk voor het Nederlandse belang, maar ook uit lijfsbehoud. Waar gehakt wordt vallen er nu eenmaal spaanders.

Deze helden werden bij thuiskomst massaal toegejuicht en geëerd. Hun verhalen werden opgetekend in geschiedenisboeken. Niet alleen de heldendaden, maar ook de trieste en rampzalige verhalen kregen daarbij een plaats. Waarbij gezegd moet worden dat de heldendaden toch de boventoon vierden. Na hun dood, honderden jaren geleden, bleef de verering bestaan. Straten, pleinen en scholen werden vernoemd naar deze daadkrachtige en moedige mannen.

Nu, anno 2018, is de wereld veranderd. Althans, voor een klein groepje van mensen dan. Het politiek correcte staat voor sommige mensen voorop en alles moet wijken voor een zogenaamde idealistische wereld. Oude koeien van vierhonderd jaar oud worden uit de sloot gehaald. De helden van toen zijn verworden tot asociale zeerovers, die aan de andere kant van de wereld vredelievende mensen willens en wetens over de kling hebben gejaagd. Iedere vorm van verering moet van deze mensen uit het straatbeeld verdwijnen.

Een klein groepje politiek correcte fanatiekelingen die in alle vormen afstand willen nemen van deze helden uit de Nederlandse geschiedenis, zonder dat zij er bij stilstaan dat door deze moedige mannen de basis is gelegd voor de welvaart waarin wij nu leven.

‘Het is gemakkelijk om te roepen dat het fout gaat zonder dat jezelf in de frontlinie staat’