Belofte maakt schuld. Of anders gezegd wat je beloofd, moet je doen. Dat is tenminste de normale norm in de mensenwereld of wat ouders hun kinderen voorhouden. Of deze norm ook geldt voor politici, valt te betwijfelen.

Met de verkiezingen in aantocht, hoor je alle partijleiders grote beloftes doen aan het Nederlandse volk om toch vooral maar zoveel mogelijk stemmen te winnen voor hun partij. De miljarden vliegen iedereen om de oren, er kan overal ontzettend veel personeel bij, de zorg kan dankzij Hugo Borst worden opgekrikt en de pensioengerechtigde leeftijd kan dankzij de toezeggingen van Krol en Roemer weer naar beneden.

Dit moet het Nederlandse volk toch als muziek in de oren klinken en absoluut naar de stembus lokken. Het is ook fijn om te horen hoe al die, op Sinterklaaslijkende, politici het goed met Nederland voor hebben en welke geweldige tijd men weer tegemoet kan zien.

Ik wil het enthousiasme van zowel de politici als de verwachtingen van de mensen niet temperen, maar ik hoor geen enkele politicus praten hoe al die cadeautjes betaald moeten worden en hoe zij al die verwachtingen willen gaan waarmaken. Het is dus gemakkelijk om maar wat te beloven om vervolgens straks in de regering hierop terug te komen met het inmiddels alom bekende argument dat zittende in een meerpartijen coalitie, je nu eenmaal concessies moet doen, met als resultaat dat de kiezer het weer moet doen met een dooie mus.

Belofte maakt schuld, maar als je niet in staat bent om die schuld in te lossen, kun je beter niets beloven en volstaan met het gezegde dat je als verantwoordelijke politicus te allen tijde het algemene belang van het Nederlandse volk naar eer en geweten zult dienen.

‘De beloften van vandaag worden dikwijls de leugens van gisteren’