‘Als de scheidsrechter al fluit, is het voor een doelpunt’

DIDAM – In sporthal ‘de Muizenberg’ in Didam werd zaterdag voor de 28ste keer het zaalvoetbaltoernooi van Spel- en Sportinstuif Gehandicapten ‘de Liemers’ gehouden. Al die jaren is Bertus Heymen (75) al betrokken bij de organisatie van het toernooi en traint en coacht hij het team waarin zijn zoon Roy (48) inmiddels 28 jaar speelt.

Roy Heymen op het doel van Spel- en Sportinstuif Gehandicapten de Liemers.

Roy heeft het syndroom van Down, net als de meeste spelers en speelsters die zaterdag in het veld staan. De liefde voor het voetbal kreeg hij thuis met de paplepel ingegoten. Zijn vader speelde immers jaren in het eerste elftal van SV Aerdt, waar hij nog steeds als vrijwilliger actief is, en Roy ging als kind al regelmatig mee naar het voetbalveld.

“Toen hij nog niet kon lopen, was hij al één en al voetbal”, vertelt Bertus. Door zijn beperking speelde Roy echter nooit voor zijn favoriete club. “Maar ik voetbal al wel vanaf mijn achttiende bij de spel- en sportinstuif”, zegt hij. Op woensdagavond wordt er onder leiding van vader Bertus getraind en vier keer per jaar doet het team mee aan een toernooi. Bertus: “In februari gaan we naar Rees, in april naar Kampen en op derde kerstdag naar Spindo in Doetinchem.”

In september staat traditioneel het eigen toernooi in Didam op het programma. Afgelopen zaterdag streden in sporthal ‘de Muizenberg’ acht teams om de wisselbeker, waarvan twee uit het Duitse Rees en Emmerich. “Ik ben vandaag de aanvoerder”, roept Roy. Trots toont hij de aanvoerdersband om zijn arm. “Normaal sta ik als laatste man in het veld, maar omdat onze keeper Roel er vandaag niet is, ben ik keeper.”

Erwin Mulder
Hij draagt daarbij de keepershandschoenen van zijn idool Erwin Mulder. “Erwin komt uit Pannerden en heeft gekeept bij Feyenoord en Heerenveen”, weet Roy. “Ik ben eigenlijk voor Ajax, maar Erwin is mijn favoriete keeper. Ik heb hem vaak in Aerdt zien spelen en ben ook een keer met zijn moeder mee naar Heerenveen geweest. Ik ken haar goed, omdat ze bij ons in de woongroep werkt.”

De handschoenen brengen Roy zaterdag echter weinig geluk. Halverwege het toernooi heeft hij de bal er al zes keer mee uit het net moeten halen. Van de eerste drie wedstrijden gaan er dan ook twee verloren en eindigt er één in een gelijkspel. Maar dat mag de pret niet drukken. De twee doelpunten die de thuisploeg zelf maakt, worden bejubeld alsof de beker al binnen is.

Sportiviteit
“Natuurlijk willen ze allemaal graag winnen, maar het gaat vooral om het plezier in het spelletje”, zegt Bertus. “Sportiviteit staat hoog in het vaandel. Daar kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen. Als de scheidsrechter fluit, is het negen van de tien keer voor een doelpunt. In al die jaren is er ook nog nooit een blessure geweest vanwege gemeen spel. En raken ze de tegenstander per ongeluk een keer verkeerd, dan geven ze elkaar de hand en spelen ze weer lekker verder.”