De verkiezingen zijn voorbij en de politieke partijen hebben hun stellingen betrokken met het besef dat er uiteindelijk geregeerd zal moeten worden. Regeren ja, maar met wie? En wat houden ze er na de regeerperiode aan over? Dat zijn de prangende vragen die bij enkele politieke leiders door het hoofd spoken en ervoor zorgen dat er langzaam een patstelling ontstaat waarbij het schier onmogelijk wordt om nog een regering te vormen. Het partijbelang gaat dus voor het landsbelang. Dit in tegenstelling tot dat wat zij altijd plegen te roepen als zij de stemmen van het volk moeten winnen.

In mijn wereld komen dergelijke situaties niet voor. Zet een stel honden bij elkaar, ongeacht  aantal, ras en voorkeur. Heel even zal er een stevige discussie ontstaan, maar dan zal de natuurlijke leider opstaan en alles is in het gareel. Geen toestanden, geen eigen belang en geen kliekvorming van bepaalde rassen.

Klaarblijkelijk kunnen mensen dat niet opbrengen en wegen de persoonlijke en partijbelangen zwaarder dan het algemene landsbelang. Terwijl dat laatste vaak de reden is geweest waarom zij überhaupt de politiek zijn ingegaan. Juist nu, nu het puntje bij het paaltje moet komen, verzuimen zij om hun verantwoordelijkheid te nemen en het land te dienen.

Pechtold, die al jaren roept dat zijn partij regeringsverantwoordelijkheid wil nemen, laat nu verstek gaan omdat hij bang is dat hij over vier jaar de rekening gepresenteerd krijgt, waarbij hij het doemscenario van het PvdA-debacle voor ogen heeft. Dat hij het argument gebruikt dat een formatie met de ChristenUnie weinig kans van slagen heeft, is slechts een drogreden.

Ik hoop dat uiteindelijk het verstand zegeviert en zij zich de wijze woorden van Erasmus ter harte nemen die ooit heeft gezegd: ‘Wie het roer van het schip van staat hanteert, moet slechts het algemeen belang en niet zichzelf dienen’.

‘Het grondbeginsel van de politiek is de minnelijke schikking’