Tijdens de crisis heeft heel politiek Europa zich druk gemaakt over de graaicultuur bij banken en financiële instellingen. Nu de crisis achter de rug is en de economie zich langzaam weer herstelt, menen de Europarlementariërs dat zij, hun toch al riante inkomen, moeten verhogen met maar liefst drieduizend euro. Na enige commotie is dit inmiddels teruggedraaid naar vijftienhonderd euro. Als argument voeren zij aan dat zij voor dit geld hun assistent, woning en vervoer moeten betalen.

Als hond heb ik geen recht van spreken. Ik heb geen inkomen, wordt volledig verzorgd en kan mij eigenlijk niet druk maken om dat gegraai uit de rijkelijk gevulde Europese portefeuille. Mijn baasje daarentegen maakt zich daar bijzonder druk om. Hij, laten we hem voor het gemak maar even ‘Jan Modaal’ noemen, verdient ongeveer acht keer minder dan de gemiddelde Europarlementariër en moet van dat geld zijn woning, vervoer en ook zijn assistent betalen. Oké, die assistent is dan weliswaar zijn vrouw, maar die is toch ook niet echt goedkoop.

Hoe is het mogelijk dat Brussel, die ieder land al jaren het mes op de keel zet om vooral maar te bezuinigen, dat ten koste is gegaan van de Europese belastingbetaler, waarvan nu nog een groot gedeelte werkeloos thuis zit, bedrijven die failliet zijn gegaan, landen die het water aan de lippen staat, zij nu ijskoud menen recht te hebben op een vorstelijke verhoging, terwijl de burgers nog steeds te lijden hebben onder de door Brussel ingezette bezuinigingsdrift?!

‘Waar het aas is, verzamelen zich gieren’.