Wanneer relaties stuklopen en mensen gaan scheiden, dan is het wettelijk geregeld dat er een alimentatieplicht is voor de kinderen, mits deze er zijn, en voor de (ex) partner als er een groot inkomensverschil is. Volgens de PvdA en de VVD is de huidige regeling niet meer van deze tijd en moet deze, in het belang van het kind, worden omgezet in een flexibele regeling waarbij ouders een grote mate van zelfstandigheid krijgen.
Ik weet niet of dat nu wel zo verstandig is, want in mijn wereld is het vaak zo dat daar waar twee honden vechten om een been, de derde er mee heen gaat. Wat overigens bij een vechtscheiding bij mensen ook zo is.
De grootste drijfveer van dit idee is het belang van het kind, maar het belang van het kind is allang geschaad. Voordat ouders uit elkaar gaan, is er vaak al een lange weg van ruzie en spanning binnen het gezin, waar kinderen getuige van zijn. Daar komt nog bij dat ouders die veel negatieve energie in elkaar steken, geen aandacht hebben voor de kinderen. De periode van scheiding is er ook geen waar kinderen vrolijk van worden en na de scheiding worden zij in veel gevallen de speelbal tussen de nog steeds bekvechtende ouders.
Emoties spelen een grote rol bij een scheiding, zeker wanneer er bij één van de partners een ander in het spel is. Zodra emoties de overhand krijgen, kunnen mensen niet meer rationeel denken en zijn zij in staat om alles te vernietigen wat zij samen hebben opgebouwd. Niet alleen materieel, maar ook het welzijn van de kinderen. Vaak wordt er door beide kampen dan wel gesproken over het belang van de kinderen, maar dit wordt meestal gebruikt als emotionele chantage.
Als scheidende ouders werkelijk het belang van de kinderen voor ogen hebben, moeten zij in welke omstandigheid dan ook zichzelf kunnen wegcijferen en proberen om de onvermijdelijke scheiding in goede harmonie, onder begeleiding van een mediator, af te handelen. De afspraken die samen worden gemaakt ten aanzien van de kinderen moeten probleemloos worden nagekomen.
Helaas zitten mensen zo niet in elkaar en hebben emotie en frustratie de overhand. Kinderen zullen altijd de dupe zijn. Een nieuwe wettelijke regeling zal hierbij niet helpen.
‘Bezint eer gij begint!’
